شمشیر و تیغ و نیزۀ خود را گذاشتند            خورشید را مُقَـطَّعُ الاَعضا گذاشتند

وحشی شدند و موقع تقسیمِ غارتش            بر مُصحَفِ شریفِ تنش پا گذاشتند

چرخی زدند با سرِ بر نیزه رفته اش            داغی عجیب بر دلِ زهـرا گذاشتـند

دیگر به نعلِ تازه زدن احتیاج بود؟            جـایـی برای تـاخـتن آیا گـذاشتـنـد؟

از قتله گاه راضی و دستِ پُر آمدند            سهمی برایِ زینب كبری گـذاشتند؟

لرزید عرشِ اعظم و بارانِ خون چكید            آتش مگر به گیسوی حورا گذاشتند؟

زینب به گریه گفت عَلیكُنَّ بِالفِـرار            با ترس و لرز پای به صحرا گذاشتند

شمشیر، كعبِ نِی و سَنان تازیانه شد            بی داد كـیـنه را به تماشا گـذاشتـنـد

از روسری گرفته و تا گوشواره را            در خیمه ها به مَعرضِ یغما گذاشتند

خورجین به دست ها سرِ یك ذره بیشتر            حتی میانِ خود سرِ دعـوا گـذاشتـند

مستِ غرور لشكرِ عشرت عقب كشید            و ما بـقـیِ ظلـم به فـردا گـذاشـتـنـد